Ode aan het thuisfront

Misschien komt het door de koorts en de antibiotica, door Frank Boeijen die mij met ‘kronenburg park’ terug brengt naar de beste herinneringen uit mijn jeugd (nachtelijke autoritten, opweg naar de fijnste vakantiebestemmingen met mijn familie), omdat ik net alle lieve briefjes uit het postpakket nog eens heb gelezen, omdat ik terugdenk aan het zalige telefoontje met mijn liefste mama, omdat ik net de mooiste mail heb gekregen van mijn liefste papa, omdat ik nood heb aan een gigantisch stevige groepsknuffel met mijn allerliefste zusjes, aan een mattetaart bij oma en opa, aan een boterham met gekapt en pikkels bij meter en peter, aan een lachbui met Lotte, ...
Maar ondanks het feit dat het einde van dit avontuur griezelig dichtbij komt, heb ik even heel veel nood aan mijn familie, mijn vrienden, mijn huis, mijn kamer. Mijn wereld waarin ik mensen om me heen heb die mij verstaan en die mij graag zien.
Ach, ik ben gisteren ziek geworden, heb een of andere infectie en lig hier al heel de dag in bed, na te denken.
Nepal is nog steeds niet simpel. Mooi en vriendelijk, maar hét moment laat nog steeds op zich wachten.
Het land houd ons al enkele dagen in hechtenis, alsof het zijn schoonheid en super fijne momenten nog even voor ons verborgen wil houden. De stad heeft er nog nooit zo stil bijgelegen, tegelijkertijd is ze vol leven! Zonder het verkeer en na een flinke regenbui kan ze ademen. Overtuigde activisten kleuren de straten, kinderen spelen cricet, winkels blijven gesloten, mensen wachten tot er iets gebeurd. Zolang de staking duurt kan niemand verder, kan niemand weg. Het is alsof mijn lichaam ook zo een soort actie op poten heeft gezet. Gisteren voelde ik me plots echt niet ok. Mijn maatjes hebben me overtuigt om na de kortste carriere als ‘human rights defender tijdens een staking’ ooit, toch even langs de dokter te gaan. We kennen het ziekenhuis en al het personeel nu toch al van binnen en buiten omdat Febe er drie dagen opgenomen was, dus. Uit een stoel en bloed – test bleek een infectie, dat verklaart de koorts en de diaree. Vandaag voel ik me fisiek al veel beter, kheb een hoop pillen gekregen wat alles wel zal oplossen.
Ik verlang gewoon naar een knuffel van mama, een etentje bij papa, een girls night met fien en klik, een doodgewone dag in het doodgewone België.
Dat kan zo zot klinken. De wereld ligt hier letterlijk en figuurlijk aan mijn voeten, ik heb alle gelegenheid, alle kansen om mijn leven vorm te geven maar soms heb je daar gewoon geen zin in of is het verdomt veel te moeilijk! Beslissingen en keuzes maken, daarbij merken dat inspiratie uitblijft. Jezelf op de vingers tikken om te zeggen dat spontaniteit alles is en ik wel zal zien waar de verschillende gebeurtenissen me brengen. Dan toch beseffen dat een beetje structuur en een doel best wel handig zijn. Ontertussen niet vergeten genieten van alles wat ik zie, want het leven is kort en kansen zijn niet eindeloos.
Terwijl ik schrijf blijkt dat ik echt, zoals het elke goede reiziger betaamt, alle stappen en fases doormaak. Vergeef me dus als dit alles een beetje raar en over de top klinkt. Een jonge snotaap als ik moet misschien nog niet zo redeneren maar je moet het in de context zien van Johanna in Nepal die als een slap votje in bed ligt en niet anders wil dan naar buiten gaan om de prachtige, ontstuimige natuur te zien. Mensen te ontmoeten, met kinderen te spelen en gelukkig te zijn. > Reymond is net gepasseert op m’n shuffel met ‘gelukkig zijn , daarvoor wil ik alles geven’! En hij heeft gelijk. Ik bedenk net dat ik in mijn leven en in de afgelopen 4 maand al veel gelukkige momenten heb gehad, en ik raad het iedereen aan!! :)

Dikke kus en ik laat snel nog iets weten!