over bergen en dalen

Hey allemaal!

misschien hebben sommigen van jullie het lezen van mijn blog reeds opgegeven omdat ik altijd loze beloftes maak over veelbelovende berichten, maar ik doe toch een poging om jullie op de hoogte te brengen van de gebeurtenissen in de afgelopen weken. de verhalen zijn zeker veelbelovend, maar waar begin ik...

misschien eerst even uitleg geven bij het vorige bericht en de foto's.
toen de staking eindelijk afgelopen was voelde dat aan als zo een opluchting!ondertussen hebben we genoeg bewijsmateriaal om er zeker van te zijn dat Kathmandu, de veel te grote en vuile hoofdstad van het prachtige Nepal, de negatieve factor is. we vertrokken, uitgelaten van plezier, met de 'vengabus' (Nepalezen zijn zo bedachtzaam dat ze hun beste westerse plaatjes uit de kast halen als er witte op de bus zitten) naar Rasuwa district. het was een hele onderneming om bij het ouderlijke huis van Debaki, onze stagebegerleidster, te komen. 4 mini busjes en een heuse staptocht later zaten we in de tuin van Eden zelf! rust en kalmte, rijst en maisvelden, lemen huisjes, gigantische papaja en mangobomen, buffels, oude vrouwen in rode sari met manden op hun rug tussen het groen. we zijn echt boerenbuiten kinderen geworden. de stad is leuk maar we ontvluchten hem graag na enkele dagen om thuis te komen bij traditionele families, mee te leven op hun ritme. overdag bezochten we enkele scholen (iedereen die school momenteel aan het vervloeken is door examens ed, wees blij dat wij daar zo een geweldig systeem hebben!!!) en ontdekten we de omgeving. 's avonds genoten we van de heerlijkste maaltijden van moedre en het fijne gezelschap van de hele familie. waarna we allemaal samen naar de slaapkamer boven de stal van de koeien en de buffel trokken voor een geruste nacht onder een sterrenhemel om in te verdrinken.
we sloten de week met ons 3tjes af door een prachtige trektocht te maken in het langtang gebied. we kozen voor de 1e dag van de oude route van de langtang trek. toen we boven waren schreef ik dit:

ik moest deze ochtend stoppen met schrijven, we moesten vertrekken op onze tocht! :)
nu ben ik zo blij dat ik die route nog ontdekt heb! van Thulo Bharkhu naar Thulo Syabru. o my god, zo onbeschrijfelijk, adembenemend prachtig. het woord 'waaw' geraak je hier nooit beu! ik voel me in het aards paradijs, als tinkelbel in neverland. het is zo onwezenlijk dat het soms wel een museum lijkt, een super goed nagedaan inleefproject. dit is te prachtig voor werkelijkheid en woorden. je word er echt stil van. tegelijkertijd voel ik me zo puur en aanwezig. het maakt allemaal zo veel indruk. de besneeuwde bergtoppen die statig en zelfzeker boven alles uittorenen, wakend over iedereen, de wijsheid in pacht. nu hebben ze zich weer gehuld in een dik wolkenpak, alsof ze zich enkel voor de vroege volgels willen prijsgeven. het oeroude woud dat kraakt en ritselt is een thuis voor herten, aapjes, eekhoorns en duizenden andere dieren. het staat bol van de meest prachtige geluiden. vogels die elk hun eigen roep hebben, klaterende beekjes. de eeuwen oude rotsen, bomen en planten zijn overal om je heen. ze leiden je blik tot diep beneden in het dal waar de krachtige rivier stroomt en tot hoog boven je hoofd, langs de boomgrens tot waar de sneeuwwitte toppen scherp afsteken tegen de blauwe lucht.
ik heb nog nooit zo een mooie en fijne tocht gemaakt als deze, ik heb nog nooit zo iets majestueus mooi gezien. in het westen lag de ganesh himal altijd in ons zicht, in het noorden verschenen plots de hoge, witte pieken van Tibet (TIBET!) en in het oosten zagen we een mini versie van de everest, werkelijk een voorbeeldberg. nu schrijg ik dit vanuit een prachtig klein dorpje, de gebedsvlaggetjes wapperen in de wind en ik ben gelukkig. ik zou dit zo graag delen met al wie mij lief is, gelukkig zijn die twee fantastische 'karels' hier bij mij. (ik was aan het denken dat ik toch is voor hun alletwee moet neerschrijven hoe graag ik ze wel niet zie, hen bedanken uit de grond van mijn hart om dit samen met mij te doen, voor mij te zorgen, met mij te delen. Iets om hen te geven zodat ze nooit zullen vergeten hoe belangrijk ze voor me zijn)
dit, die bergen hier, die tocht, dat is echt een ervaring uit de duizend, blijvend voor het leven! ik vertoef hier op de plek waar het letterlijk de hemel op aarde is. je moest erbij zijn want het is echt onbeschrijfelijk. ik kan alleen maar zeggen dat het echt prachtig is en dat ik heel gelukkig ben. meer woorden heb ik niet en wil ik er niet aan vuilmaken. het beeld en de ervaring zitten diep in mij geworteld. het maakt me stil en vol respect. je zou zowaar ook gaan geloven in al die duizenden goden van het hindoeisme, onmogelijk dat 1 god dit allemaal heeft kunnen maken!

ondertussen heb ik nog een heel Himalaya verhaal achter de rug, maar dat volgt later.
toen we terug kwamen van Rasuwa werd Ira ziek. ook zij werd uiteindelijk geveld en samen met haar parasiet moest ze 4 dagen in het ziekenhuis blijven. we werden echter ergens anders verwacht... In Nawalparasi district was reeds enkele dagen een programma van JCYCN aan de gang rond vrede, conflictbeheersing en leiderschap. in 5 regio's werd een groep jongeren samengebracht en werd gedurende 3 dagen interactief gewerkt rond deze thema's. het doel was om meer bewustzijn te creeeren bij de jeugd, zodat ze in de toekomst kunnen opkomen voor zichzelf. ik onderging mijn rol als witte eregast met plezier en leerde veel. jammer dat mijn companen er niet bij waren, dat maakte het een village experience all over again. Ira lag ziek in het ziekenhuis en Febe was ook in Kathmandu gebleven om voor haar te zorgen. zo vertrok ik dus alleen, met een of andere brother of'priend', naar Nawalparasi waar ik hartelijk verwelkomt werd in het huis van Tillotam, onze stagebegeleider. het was onwaarschijnlijk vermoeiend. ik werd overladen met bloemenkransen, werd aangestaard en bekeken, moest speachen geven, 'sharen' over Belgie en mezelf, deelnemen aan de activiteiten, mijn beste Nepali ten tonele brengen, eten als een paard,... en dat terweil ik me kapot aan het zweten was in dit veel te warme terrai-gebied bij de grens met India. maar zoals ik mezelf had beloofd heb ik deze village experience beter gedaan dan de vorige en heb ik eindelijk een beeld gekregen van wat JCYCN is en kan betekenen. deze organisatie moet nog veel groeien , zeker in de aanpak met buitenlandse stagaires, maar ik ben zo blij dat ik deze laatste stageactiviteit toch heb meegemaakt want nu weet ik dat, als ze verder doen met het zelfde enthousiasme, doorzettingsvermogen, even goede trainers en aanpak, ze ver zullen geraken.

en dat was dat. 5 maanden stage volgen in het zuiden, lief en leed delen met de gastgezinnen, doelgroepen van de organisaties, met Ira en Febe. het zat er plots op!
het afscheid van JCYCN en Tillotam was niet zo heftig al bij AREDS, hoe kan dat ook :). het is niet te vergelijken. maar toen we met pak en zak buiten stonden, voelde ik me zooo triestig. alles was plots gedaan. geen thuis meer om naar terug te keren, de tourist uithangen en rondtrekken in nog onbekende plekken. ik had er geen zin in. het viel me moeilijk om die grote, intense periode zomaar achter me te laten en nog is aan een nieuwe te beginnen. ons hecht trio was ondertussen ook reeds vervoegd door een 4e persoon wat het nog ingewikkelder en zo anders maakte. hoe meer zielen hoe meer vreugd, Ellen is een hele toffe maar wie zou ik zijn als ik niet veel tijd nodig had om te wennen aan de volledig nieuwe situatie.

we begonnen onze vakantie met een boost: raften op de trisuli rivier, jawel, water afkomstig uit de himalaya! het deed me even alles vergeten en het water was een welkome verkoeling. we hadden de vorige avond afscheid genomen van Kathmandu op de perfecte manier. het was de verjaardag van boeddha en voor de gelegenheid was de gropte boeddhistische stoepa, gelegen op een berg en van overal te zien, verlicht met miljoenen kaarsjes. prachtig!

Pokhara, de 2e grootste stad van Nepal en gelegen aan de voet van het annapurna gebergte, is iets helemaal anders dan Kathmandu, gelukkig! normaal gezien zie je van aan het grote meer de hoge besneeuwde toppen van de annapurna's, maar door de monsoen die ondertussen begonnen is was het te bewolkt. rond 15u30 begint het te regenen en onweren.
na enkele dagen rust, roeibootje huren, brommer huren (ZAILG!!), bereiden we ons voor op een trektocht. Nepal was nooit de bedoeling maar nu we er waren moesten we toch die bergen van dichterbij bekijken en STAPPEN. het werd de annapurna panorama trek en deze 6 daagse tocht heeft zijn naam zeker waar gemaakt. hij is vooral gekenmerkt door duizenden stenen treden. werkelijk: stijgen en trappen doen tot we er bij neervielen, er kwam geen einde aan. getrainde kuiten: check!
de tocht was een prachtige afwisseling van verre zichten, dichte wouden, afgelegen dorpjes, wilde rivieren en watervallen, rustige zwempoeltjes, besneeuwde bergtoppen die telkens weer verbazen met hun hoogte van om en bij de 7500 meter!!! het was vermoeiend en zwaar, maar zo de moeite. 6 dagen lang in de bergen, omgeven door de meest mooie natuur die ik ooit heb gezien. dit zal ik nooit vergeten. het doet je ook denken, die bergen, wat een impact! met een hoofd vol fantastische herinneringen aan die 5 heerlijke maanden voelde ik me met elke stap anders tegenover wat komt: onzeker en niet weten waar ik naartoe wil, hoopvol, zenuwachtig om terug naar huis te keren, geinspireerd,leeg, bruisend van energie, op,...

nog steeds wikkend en wegend, niet weten wat, kroop ik gisteren op de bus. want, jaja, hier komt het: ik schrijf dit bericht van op een Indische trein!!! Nepal en zijn bergen gleden langs me weg en toen we nog maar 1 stap over de grens hadden gezet, was alles veranderd. ik kon niet meer stoppen met lachen. het was als thuis komen. al mijn zorgen vervlogen bij het zien van India: de mensen, de huizen, de wijdse velden, de winkeltjes, de wegen, ALLES. mijn zorgen om het feit dat mijn India-ervaring nooit meer zo fantastisch zou zijn als voorheen, bij AREDS, bleken niet nodig. heel raar en zo cliche maar ik voelde onmiddelijk dat India nooit zal tegenvallen, altijd zijn reputatie waar zal maken en mijn hart zal blijven stelen.

de trein voert ons door het prachtige landschap terweil de grote, ronde, Indische zon die ik zo gemist heb, opkomt. alles doet zo bekent aan, voelt zo vertrouwd. ondertussen zit ik geplet als een sardientje in een blik tussen al die veel en veel te veel indiers. dat feit staat vast, het krioelt hier van de mensen, overal waar je kijkt is wel iemand bezig met de meest gekke dingen. daar waar Nepal stil, rustig, afwachtend en gelaten was is India in your face, druk, luid, levend en bruisend.
we zijn op weg naar varanasi, stad van de heilige rivier waar hindoes van heinde en ver naartoe komen om te sterven. het schijnt een magische stad te zijn, en ookal is het dat niet, we zullen er als in een roes rondlopen want het is er 49 graden!!!
als dat geen mooie en veelbelovende afsluiter is!

ik beloof niets meer maar probeer snel nog iets te laten weten. binnen enkele dagen vertrekken we naar Mumbai, jeuj!

dikke kussen uit India!
(o wat heb ik verlangt om dat nog eens te kunnen zeggen :))


zoals eerder gezegd heb ik dit bericht geschreven op de trein, ondertussen 2 dagen geleden. ik heb eindelijk een computer met internet gevonden om mn verhaal te typen en te verspreiden.
over Varanasi kan ik alleen maar zeggen dat het fantastisch is. typisch indisch maar met die magische touch van die heilige rivier waar alles om draait. 24 uur op 24 branden de vuren langs het water om mensen hun laatste rustplaats te geven en rechtstreeks naar het nirvana te sturen. men is hier zeer vriendelijk om het goede karma niet te verstoren, maar het blijven allemaal Indiers. zalig! we hebben de ganges op en af gevaren bij zonsondergang en zonsopgang. een prachtig tafereel speelt zich af op de trappen langs de oever van de rivier, de gaths. elke maharaja heeft hier zijn paleis, kinderen spelen in het water, mensen baden en bidden, kleren hangen te drogen, goeroes zegenen en danken de ganga dagelijks. de zon brand en het is gigantisch warm maar de stad heeft me in zijn ban. ik ben heel gelukkig om terug te zijn in India. een land waar je niet onderuit kan en dat je volledig inneemt, of je het nu wil of niet. morgenvroeg verlaten we Varanasi alweer, terug de trein op voor 27u, naar Mumbai!!! ik ben zo blij dat we deze stop hier gemaakt hebben. wat een reis is dit al geweest, onwaarschijnlijk, onvoorstelbaar, onvoorspelbaar!

nu is het echt niet lang meer voor ik thuis ben. ik geniet nog van elke seconde, van alles wat ik zie, maar ik verlang ook om naar huis te komen en jullie allemaal terug te zien!

heel veel groetjes,
Johanna!