De lessen zijn voorbij, iedereen trekt de wereld in!
Ook voor ons komt het nu wel heel dichtbij.
Ik heb gisteren op kerst al afscheid genomen van een paar familieleden die ik waarschijnlijk niet meer zal zien :(
Ons afscheidsfeestje is ook al voorbij, het was echt heel leuk. Nogal hectisch ook. Heel de avond van het ene groepje vrienden of familie dat elkaar niet kende naar het andere. Van ver eens zwaaien naar mensen aan wie ik werd voorgesteld als reisgenoot door Ira of Febe. Maar het was echt heel fijn en voor herhaling vatbaar, misschien als we terug zijn...
Ook de dag erna heeft me echt deugd gedaan, heel de dag in bed blijven liggen en over koetjes en kalfjes praten met Els. Zo nu en dan hadden we ook een serieuzer stuk vlees in de kuip. Dat was veel te lang geleden en ik zal dat hard missen!
En de sneeuw natuurlijk!! Ik stond te popelen om helemaal ingeduffeld de storm te trotseren. Prachtig vind ik de sneeuw, presies een heel andere wereld. Onder een donzig wit deken slaapt hij efjes om terug op krachten te komen voor het volgende jaar...
Ik kijk er echt heel erg naar uit, naar de reis, de stage, India. Maar ik ga iedereen ook heel erg missen! Die combinatie geeft nogal een raar gevoel en daardoor weet ik me soms niet echt een houding te geven. De gedachten blijven maar komen, alsof er geen eind komt aan mijn zinnen...
Het blijft ook maar duren, het afscheid nemen van iedereen en de voorbereidingen. Elke dag gaat het wel een paar keer over hoe de tijd begint te korten, en de reis, en India, en hoe leuk het zal zijn, en hoe erg we elkaar gaan missen, en hoe de tijd zal vliegen, en het visum, en de benodigheden, slaapzak of geen slaapzak,...
Ik hou ervan om erover te praten want ik hou van mijn beslissing om dit jaar te doen, de opleiding, de stage, India, uitstel van het echte leven, een reis waar ik altijd al van droomde...
Ik heb deze morgen wat aan koelkastpoëzie gedaan, misschien slaat dat op iets meer dan mijn bovenstaande uitleg
(waaw, dat is nog is een tegenstelling > koelkastpoëzie & op iets slaan...)
Dit is wat er uit kwam:
geheim gedicht over gelukkig meisje
ik ga op avontuur
ik verlang zo
maar waarom zweet en in stilte huilen?
daarom
mijn liefde voor jullie drie zal eeuwig zijn
zonder mijn familie niet succes!
wie bewust geniet van mooie reis in unieke wereld
zal super rijk in ziel zijn
reis betekent
lach hard
doe gek
eet taart
zoek kunst en muziek
verzamel stralend zonvuur
ontmoet ander volk
ontstress
word vrij en tevreden
zucht
half jaar
echt ver
lastig niet dichtbijheid tussen ons
wacht op me
dan feest en gejuich
tot zomer
hou je goed iedereen
liefs en kus
ik
eind
zaterdag 26 december 2009
donderdag 3 december 2009
De wereld is klein
Hallo allemaal,
Er is veel gebeurd sinds ik mijn eerste bericht op deze blog plaatste.
Zoals beloofd een klein verslagje van al wat geregeld moet worden ter voorbereiding van mijn stage naar India!
Onze zoektocht naar goedkope vliegtuigtickets eindigde zeer positief. Ira en ik namen bij airstop prompt een optie op een ticket. Ik zal even duidelijk maken waarom we een glimlach tot aan onze oren niet meer van ons gezicht kregen en de zenuwen door ons lijf gierden. De optie hield in: een ticket heen naar Delhi en terug vanuit Mumbai voor slechts €421 en de mogelijkheid om voor €35 per persoon een starterpakket te nemen (afhalen van de luchthaven, 2 overnachtingen, begeleide tour in Delhi; eigenlijk een soort acclimatisatie). En dit alles te beginnen vanaf 9 januari tot 27 juni.
Allemaal heel spannend en fantastisch maar ook wel heel concreet. Nog concreter toen ik 3 dagen later, na nog even te overleggen met onze docent, de tickets ben gaan boeken!!
Ja, nu is er geen weg meer terug, 9 januari vertrek ik naar India voor 6 maanden, een half jaar. Soms denk ik dat het nog niet helemaal is doorgedrongen.
Opnieuw met die reuzenglimlach, mijn hand krampachtig op mijn handtas met de tickets erin, stapte ik op de tram.
Die glimlach heeft ondertussen al wat moeten inboeten want er moet nog van alles gebeuren en er is niet veel tijd meer om het te doen, welgeteld 37 dagen.
Het zit in de genen en ik kan er niet zonder, maar het helpt om lijstjes te maken: inentingen, verzekeringen, ziekenfonds, geldzaken, afscheidsfeestje, uitnodiging, materiaal, kleren, documentatiemap, interviews, papers, ... En dan in een andere kolom de persoonlijke dingen: verjaardag van Febe en Lotte, kerstmis, nieuwjaar, afscheid nemen, nog zoveel mogelijk met mensen afspreken ook al heb ik daar geen tijd voor omdat het andere deel van mijn lijst echt begint te dringen...
Zo drijf ik een beetje mee op, wat Ira noemde, de golven van hoogtes en laagtes. Op het ene moment ben ik zo blij en gelukkig en op het andere begin ik volledig te stressen en kan ik me echt slecht voelen. Ik heb nog nooit zo een gemoedwisselingen gehad. Wat ik nu nodig heb is een dag voor mezelf om alles op een rijtje zetten, ik hoop daar volgende week even tijd voor te hebben. Ik weet dat wanneer ik dat kan doen ik voor de volle 100% ga uitkijken naar 9 januari. Wat nu nog heel dicht lijkt zal dan veel te veraf lijken!
Afsluiten doe ik graag met te vertellen over een van de heel gelukkige momenten. Het volgde onmiddellijk na mijn grootste stressmoment tot nu toe.
Als ik jullie interesse nog 6 maanden wil houden zou ik beter van mijn lang verhaal een kort maken, hier kwam het op neer:
Christi, de vrouw van onze stagebegeleider in India, was blijkbaar in Belgie en één van haar activiteiten was een lezing die ze gaf in studio globo in Roeselare. Wij wisten dit niet en kwamen hier te laat achter, Christi was terug vertrokken naar tamil nadu.
Nu gaat het inleefatelier in studio globo al jaren volledig over India. Naast Mumbai is er ook een klein dorpje nagebouwd. Via dit atelier wordt aan kinderen duidelijk gemaakt hoe de mensen in India leven. Ook wij hebben met de klas het inleefproject gedaan op onze eerste lesdag.
Maar nu komt het strafste! De reden waarom studio globo met Christi en Samy contact heeft is omdat het dorpje dat zij hebben nagebouwd helemaal gebasseerd is op het dorpje waar zij wonen in India, met andere woorden het dorpje waar wij terecht zullen komen. Wat is de wereld klein!
Ik heb onmiddellijk gebeld naar studio globo en daar waren ze heel enthousiast, het was grappig om te ontdekken dat we allebei met het zelfde bezig waren en het niet wisten van elkaar. Ze vonden het heel fijn dat wij ook naar daar gingen en wouden ons zeker volgen, ook nog dat het misschien fijn zou zijn om elkaar nog eens te ontmoeten voor ons vertrek. Mijn twee kompanen waren natuurlijk wildenthousiast en we besloten de volgende dag al om 9 uur voor de deuren van het noord-zuid centrum af te spreken.
We hebben een heel deugddoend gesprek gehad met een jong meisje die werkt voor studio globo en in juni ook naar het areds project komt om een korte documentaire te maken. Er werden wederzijds wat verhalen gewisseld en vragen gesteld, ze hielp ons aan enkele goede contacten voor onze interviews en we beslisten elkaar op de hoogte te houden. Onze kennis van het filmen en monteren vond ze heel interessant omdat zij hier geen ervaring mee heeft en best wat hulp kan gebruiken om hun filmpje af te werken. Ook kunnen wij voor hen ter plaatse al wat op prospectie gaan. Ik zou het enorm fijn vinden als dit echt iets wordt.
Ok, kort en bondig was dat nu niet maar dat gesprek deed mij zoveel deugd dat ik het me graag goed wil herinneren.
Verder werden we vandaag aangespoord om stil te staan bij enkele situaties waarmee we zeker geconfronteerd zullen worden op onze stage. Het was echt een hele goede oefening. We moesten nadenken over hoe we op bepaalde dingen, allemaal te maken met armoede, zouden reageren. Achteraf werden enkele tips meegegeven.
Het heeft me echt aan het denken gezet.
Bon nu ga ik eerst nog wat denken, piekeren, dromen over India en dan slapen.
Slaapwel!
Er is veel gebeurd sinds ik mijn eerste bericht op deze blog plaatste.
Zoals beloofd een klein verslagje van al wat geregeld moet worden ter voorbereiding van mijn stage naar India!
Onze zoektocht naar goedkope vliegtuigtickets eindigde zeer positief. Ira en ik namen bij airstop prompt een optie op een ticket. Ik zal even duidelijk maken waarom we een glimlach tot aan onze oren niet meer van ons gezicht kregen en de zenuwen door ons lijf gierden. De optie hield in: een ticket heen naar Delhi en terug vanuit Mumbai voor slechts €421 en de mogelijkheid om voor €35 per persoon een starterpakket te nemen (afhalen van de luchthaven, 2 overnachtingen, begeleide tour in Delhi; eigenlijk een soort acclimatisatie). En dit alles te beginnen vanaf 9 januari tot 27 juni.
Allemaal heel spannend en fantastisch maar ook wel heel concreet. Nog concreter toen ik 3 dagen later, na nog even te overleggen met onze docent, de tickets ben gaan boeken!!
Ja, nu is er geen weg meer terug, 9 januari vertrek ik naar India voor 6 maanden, een half jaar. Soms denk ik dat het nog niet helemaal is doorgedrongen.
Opnieuw met die reuzenglimlach, mijn hand krampachtig op mijn handtas met de tickets erin, stapte ik op de tram.
Die glimlach heeft ondertussen al wat moeten inboeten want er moet nog van alles gebeuren en er is niet veel tijd meer om het te doen, welgeteld 37 dagen.
Het zit in de genen en ik kan er niet zonder, maar het helpt om lijstjes te maken: inentingen, verzekeringen, ziekenfonds, geldzaken, afscheidsfeestje, uitnodiging, materiaal, kleren, documentatiemap, interviews, papers, ... En dan in een andere kolom de persoonlijke dingen: verjaardag van Febe en Lotte, kerstmis, nieuwjaar, afscheid nemen, nog zoveel mogelijk met mensen afspreken ook al heb ik daar geen tijd voor omdat het andere deel van mijn lijst echt begint te dringen...
Zo drijf ik een beetje mee op, wat Ira noemde, de golven van hoogtes en laagtes. Op het ene moment ben ik zo blij en gelukkig en op het andere begin ik volledig te stressen en kan ik me echt slecht voelen. Ik heb nog nooit zo een gemoedwisselingen gehad. Wat ik nu nodig heb is een dag voor mezelf om alles op een rijtje zetten, ik hoop daar volgende week even tijd voor te hebben. Ik weet dat wanneer ik dat kan doen ik voor de volle 100% ga uitkijken naar 9 januari. Wat nu nog heel dicht lijkt zal dan veel te veraf lijken!
Afsluiten doe ik graag met te vertellen over een van de heel gelukkige momenten. Het volgde onmiddellijk na mijn grootste stressmoment tot nu toe.
Als ik jullie interesse nog 6 maanden wil houden zou ik beter van mijn lang verhaal een kort maken, hier kwam het op neer:
Christi, de vrouw van onze stagebegeleider in India, was blijkbaar in Belgie en één van haar activiteiten was een lezing die ze gaf in studio globo in Roeselare. Wij wisten dit niet en kwamen hier te laat achter, Christi was terug vertrokken naar tamil nadu.
Nu gaat het inleefatelier in studio globo al jaren volledig over India. Naast Mumbai is er ook een klein dorpje nagebouwd. Via dit atelier wordt aan kinderen duidelijk gemaakt hoe de mensen in India leven. Ook wij hebben met de klas het inleefproject gedaan op onze eerste lesdag.
Maar nu komt het strafste! De reden waarom studio globo met Christi en Samy contact heeft is omdat het dorpje dat zij hebben nagebouwd helemaal gebasseerd is op het dorpje waar zij wonen in India, met andere woorden het dorpje waar wij terecht zullen komen. Wat is de wereld klein!
Ik heb onmiddellijk gebeld naar studio globo en daar waren ze heel enthousiast, het was grappig om te ontdekken dat we allebei met het zelfde bezig waren en het niet wisten van elkaar. Ze vonden het heel fijn dat wij ook naar daar gingen en wouden ons zeker volgen, ook nog dat het misschien fijn zou zijn om elkaar nog eens te ontmoeten voor ons vertrek. Mijn twee kompanen waren natuurlijk wildenthousiast en we besloten de volgende dag al om 9 uur voor de deuren van het noord-zuid centrum af te spreken.
We hebben een heel deugddoend gesprek gehad met een jong meisje die werkt voor studio globo en in juni ook naar het areds project komt om een korte documentaire te maken. Er werden wederzijds wat verhalen gewisseld en vragen gesteld, ze hielp ons aan enkele goede contacten voor onze interviews en we beslisten elkaar op de hoogte te houden. Onze kennis van het filmen en monteren vond ze heel interessant omdat zij hier geen ervaring mee heeft en best wat hulp kan gebruiken om hun filmpje af te werken. Ook kunnen wij voor hen ter plaatse al wat op prospectie gaan. Ik zou het enorm fijn vinden als dit echt iets wordt.
Ok, kort en bondig was dat nu niet maar dat gesprek deed mij zoveel deugd dat ik het me graag goed wil herinneren.
Verder werden we vandaag aangespoord om stil te staan bij enkele situaties waarmee we zeker geconfronteerd zullen worden op onze stage. Het was echt een hele goede oefening. We moesten nadenken over hoe we op bepaalde dingen, allemaal te maken met armoede, zouden reageren. Achteraf werden enkele tips meegegeven.
Het heeft me echt aan het denken gezet.
Bon nu ga ik eerst nog wat denken, piekeren, dromen over India en dan slapen.
Slaapwel!
Abonneren op:
Posts (Atom)
