An End Has a Start!

Liefste allemaal!

Dit blogbericht schreef ik een week geleden. Het is misschien een beetje na de feiten maar ik zou het toch nog graag posten aangezien het gaat over het afscheid bij AREDS en de overgang naar Nepal. Het is een bericht geworden om u tegen te zeggen dus neem gerust je tijd en sprijd het misschien over enkele dagen :). Veel leesplezier!

08/04/2010

Vanuit mijn nieuwe bed zie ik een klein deel van het grote Kathmandu. Door de smog heen zie ik smalle, hoge huizen die me herinneren aan India maar een oosterse toets hebben. Na enkele intense weken vol emotie vind ik hier de tijd om even stil te staan bij wat achter me ligt en hoe ik verder wil van daaruit. Als ik denk aan India komt automatisch een liedjestekst in me op:
“You‘ve already won me over, in spite of me.
So don’t be alarmed if I fall, head over feet.
Don’t be surprised if I love you, for all that you are.
I couldn’t help it, it’s all your fault.”
Ik had het niet verwacht, maar ik ben volledig gevallen voor India. Het land, de mensen, de cultuur.
Sinds de laatste keer dat ik geschreven heb is er veel gebeurd en ben ik veel veranderd. Omdat ik alles zo intens aan het beleven was vond ik de tijd en de woorden niet om verslag uit te brengen van mijn avonturen. Sorry daarvoor maar ik probeer dat nu goed te maken door te vertellen over de belangrijkste dingen aan de hand van mijn dagboek.

International Womans Day - 08/03/2010
Wat een ervaring. Zonder moeite stond ik op om 7u, alsof ik reeds wist dat dit een fantastische dag zou worden. Ik keek er enorm naar uit terwijl ik me helemaal op z’n Indisch opmaakte: tuniek, henne, armbanden, bindi, bloemen in het haar...
Aangezien SWATE 20 jaar bestaat wou Christi iets doen om de eerste leiders te eren. Elk van hen zou een kader krijgen met het logo en een kroon. Vandaar dat ik de vorige avond nog lang bezig was geweest met de afwerking van de kronen, fijn om Christi op die manier te helpen. Tegen 8u30 vertrokken we met haar naar Karur. In de auto nog een laatste update over de uitgangspunten en resoluties voor moest een of andere reporter ons aanklampen. Overal zag je vrouwen optrekken, ik werd erg benieuwd. De bussen zaten vol, vrouwen in kleurige sari’s klommen op vrachtwagens om het startpunt van de rally te bereiken. Eens daar aangekomen was het cultural team reeds bezig het podium te versieren en alles in gereedheid te brengen voor hun performance. De trommels opwarmen, de stoelen klaarzetten, ballonen blazen, muziekinstallatie testen. Samen zochten we nog even de schaduw op onder het podium met de super schattige Jain als onze entertainer. Vele vrouwen kwamen in groepjes toe, de oude SWATE leden die geëerd zouden worden zaten op de eertse rij, klaar voor het optreden van het cultural team. En het moet nog maar eens gezegd, wat een fantastische leuke mensen zijn dit. Het is fijn dat we elkaar al kennen en samen kunnen praten over vanalles en nog wat. Voornamelijk zijn het zij die ons imiteren, zeggen hoe mooi we er wel niet uitzien en zich blijven afvragen waarom wij zilvere juwelen dragen en geen gouden.
Hun optreden met de drums is weer fantastisch. Het is ondertussen zo warm dat we allemaal staan te smelten, ik trek het me niet aan en geniet. Vervolgens worden de 28 oude leden geëerd, de kronen zien er goed uit. Het typische ritueel met de handdoek rond de schouders voor een snelle foto is natuurlijk van de partij maar het verloopt rustig en gestructureerd. De staffmembers hebben dit echt goed georganiseerd. Ik probeer alles zo goed mogelijk in beeld te brengen, ik wil Christi niet teleurstellen en echt mijn best doen vandaag. Hopelijk zitten er bruikbare dingen tussen.
Dan begeeft iedereen zich naar het startpunt van de rally. Ananden staat al wild te zwaaien naar ons en doet teken dat we moeten komen. We wringen ons een weg door de massa tot bij hem en hij duwt ons naar voor, naar het begin van de stoet waar ze de banner reeds hebben bovengehaald en het cultureel team zich opnieuw heeft opgesteld voor de dans met de trommels. Ik trek het me niet aan en film er met mijn bezwete lijf en rode hoofd op los, dit is te fantastisch.
In de verte zie ik de 2 tableau’s al klaarstaan. In de voorbije weken hebben enkelen een straattheater voorbereid dat nu op een wagen meevolgt in de stoet. De raket kaart het probleem van de snel stijgende prijzen aan en de andere sketch geeft het probleem van de ration card e.d. weer.
Ik laat me meevoeren met het volk tot waar ze de kapjes uitdelen. Febe, Ira en ik hebben ons tijdens de voorbereiding voornamelijk bezig gehouden met het ontwerpen van een uniform hoofddeksel, zodat de massa nog meer zou opvallen. Samen met enkele swate vrouwen, de mensen van het naaiatelier en het healthteam hebben we 3500 kapjes gemaakt en beschilderd! Ira en ik doen een poging om te helpen met uitdelen maar de vrouwen zijn zo hevig en uitbundig dat het ons niet lukt iedereen er slechts een te geven. Het vertrek is onwaarschijnlijk. Ananden, Moektl en Christi moeten een menselijk dranghek vormen zodat niemand gevaar loopt. De politie is namelijk niet meegaand dit jaar. De aanvraag is volledig inorde en normaal is er bij een optocht als deze veel begeleiding, ook vooral van vrouwelijke agentes. Nu zijn er slechts 4 sceptische poliemannen en zijn de straten van het parkoer niet eens geblokt. Op het moment zelf stond ik daar niet bij stil omdat ik dacht dat het altijd zo verloopt, het is tenslotte mijn eerste rally. Maar eigenlijk was het wel gevaarlijk. Het verkeer bleef maar tussen de massa manouvreren. Dit deed de groep ook sterk uit elkaar vallen, wat echt niet de bedoeling is.
Ik stapte tussen de vrouwen, herkende overal wel iemand, maakte beelden en werd helemaal meegevoerd door de kracht en energie van de 5000 vrouwen die hier luid en duidelijk aan het opkomen waren voor hun rechten!
Plots nam Moektl me bij de hand, bevrijde me uit de mensen massa en nam me mee op sleeptouw. Samen zochten we geschilte balkonnen uit van waarop ik het geheel goed zou kunnen filmen. We renden naar de huizen, vroegen of we binnen mochten, schoenen uit, trap zoeken, naar boven haasten, filmen, terug naar beneden, “nandrie”, schoenen aan en terug weg. Hij duwde iedereen aan de kant voor mij, hielp mij op vrachtwagens en middenbermen klimmen, liep met mij heel Karur rond in de zinderende warmte, bracht me water,... tussendoor speelde hij samen met zijn cultural team op de trommel en organiseerde hij met zijn mede staff leden het hele gebeuren.
Ik bevond me vooral vooraan in de optocht waar Mahas en 2 anderen zich volledig aan het geven waren in de riksja met de geluidsinstallatie. Ze riepen met volle overtuiging slogans door de micro waarna de hele menigte die luidkeels naschreeuwde. Aan het einde van de rally lazen Mahas en Saraswathi samen de demands voor, de eisen aan de overheid. Het was een drukte van jewelste, veel verkeer en lawaai. Ik had het gevoel de de groep ook al sterk uit elkaar gevallen was maar het werd sterk naar voor gebracht en de belangrijkste mensen waren daar.
Pas na afloop, toen we nog even stonden na te praten met Arivu, Senthil en Moektl besefte ik hoe oververhit, bezweet en moe ik was. Maar dat weerhield me in de verste verte niet om te genieten van het onwaarschijnlijk diepe gevoel van samenhorigheid, kracht en gelukkig zijn. De adrenaline bleef maar stromen, ’s avonds ben ik dan ook met een brede lach op m’n gezicht in slaap gevallen.

Road construction
“Sometimes I think the sky must be sealed with thousands of wishes and dreams, complains and questions. Like breezes filled with secrets.
Today I met some people who have nothing left but a memory of the time they were full of confidence, building their life. They were betrayed by their own government and put on the street in the name of development. Without any warning or compensation they saw their house being demolished and their belongings ruined. Al dignity and self respect is gone, the few walls that are still standing are revealing al privacy and became public property. Struggling and fighting for many years only slowed things down. Although the common people are not ready for it, the construction of the highway started. It is not in the interest of the people in the villages, it will only make their life more difficult. They will not be able to walk the streets of their hometown, the place they were born and have lived for generations.
So sometimes I think the sky must be sealed with thousands of wishes and dreams, complains and questions. Like breezes filled with secrets. But today I heard nothing, only the painful tears of people without hope when they told me their story. How they had everything and how they lost it...”

Samy zat al lang in zijn hoofd met het idee dat wij misschien iets konden maken over de nieuwe weg die wordt aangelegd tussen Karur en Trichy. Vele mensen komen door deze vorm van economische ontwikkeling op straat te staan. De sociale structuur wordt er helemaal vernielt, zo ook de vorm van inkomst voor de mensen die plaats moeten ruimen voor de grote bedrijven en bij uitbreiding de overheid. De manier waarop de regering deze problemen aanpakt is werkelijk onbegrijpelijk.
In het begin wisten we niet zo goed hoe we dit moesten aanpakken maar op een dag hebben we onze camera genomen en zijn we gaan praten met enkele slachtoffers van de mega-weg-constructie die hier aan de gang is. Vele mensen hebben hun bezit op gruwelijke wijze verloren, zonder enige compensatie. Aangezien het de eerste keer was dat we zoiets deden was het niet makkelijk, maar we hebben de mensen gewoon hun verhaal laten doen. Het was schrijnend en hard, maar ook heel mooi. Achteraf moest het bovenstaande tekstje even van mijn lever samen met een flinke huilbui.
Ik ben heel blij dat we het toch nog gedaan hebben, het heeft een zin naar meer aangewakkerd. Als ik iets met mijn audiovisuele achtergrond wil doen dan zijn het zo een dingen, kleine documentaires die een probleem aan het licht brengen en misschien een vershil kunnen maken.

Playway School en Annual Day
Ik zit hier op mijn vertrouwde plekje, het is 6u en de zon schijnt met haar laatste stralen naar binnen. Ik vraag me af hoe ik ooit kan weergeven hoe fantastisch het hier is, de mensen, de ondernemingen, de manier van leven. Hoe sterk ik zelf tot inzicht ben gekomen, hoe onwaarschijnlijk hart ik het hier ga missen.
De 10 dagen die we doorbrachten op de school waren voor mij een geweldige tijd. Omringt door prachtige natuur, spelen met de kinderen, samenzijn met de leraressen en Justin, meer moet dat niet zijn.
We hebben weer vanalles mogen meemaken. De trouw van een van de leraressen. Samen in de schoolbus naar Trichy om een uniforme sari te kopen voor annual day. Daar samen met Justin twee prachtige tempels gaan bezoeken. Op de weg terug zo moe dat ik zelfs in de overvolle bus, in de zinderende hitte en met de kakkelende juffen overal rond mij kan slapen. Fille door een groep demonstranten waardoor we langs de meest afgelegen paatjes terug naar de school rijden; mijn hart doet zeer, zo schoon is het hier. Een wandeling naar het dorpje, groenten kopen en natuurlijk thee drinken bij Sri Devi, een van de juffen. Ze gaat bangels voor ons kopen die bij de sari passen. Natuurlijk zijn mijn handen weer te groot. Ik mee naar het winkeltje alwaar de verkoopster 12 bangels over elk hand wringt. Deze rose en gouden beauty’s krijg ik nooit meer uit dus moet ik er wel mee rondlopen tot vrijdag... verbazingwekkend went alles en loop ik er nog een hele tijd mee rond.

Een van de dingen die ik nooit zal vergeten is het uitzicht vanop de berg met de apen. Niet ver van de school staat er een eenzame berg met een tempel erop die gewijd is aan Shiva, ook de thuis van vele slingeraapjes. We deden 1017 trappen om de tempel te bereiken, geweldig! Alsof heel India en al de fantastische herinneringen aan mijn voeten lagen en ik heel helder kon zien wat deze ervaring tot nu toe al gedaan heeft met mij.

Op de school hebben we aan ons project gewerkt. Samen met Justin hebben we enkele vragen gesteld aan de “7 fools”. 7 kindjes die samen in het groepje voor English drama zaten en een toneeltje (“the 7 fools”) aan het voorbereiden waren voor Annual Day. Ze waren heel open en eerlijk. Ik ben blij dat we hebben wat we hebben, maar nog blijer dat het echt wel een verruiming was voor de kinderen, de school en Justin. Hij zei dat hij er uit geleerd had en dat deze kinderen, die volgend jaar naar een grote school gaan, een nieuwe, leerrijke ervaring bij hebben; en dat is leuk!

De school is echt 50 jaar terug in de tijd. De kinderen dreunen een uur aan een stuk versjes op en schrijven 10 keer één bepaalde zijn. “Dan onthouden ze het beter”. En ze krijgen er stevig van langs voor het minste, met de blote hand of met de lat. Er is nog veel werk, en om eerlijk te zijn, het kriebelt. Het is heel duidelijk geworden dat ik heel graag met kinderen werk en als leraar kan je echt veel verschil maken op een plek als deze. Het ‘playway’ deel zit er eigenlijk nog niet echt in en een beetje creativiteit zou al veel kunnen doen.

Voor annual day hebben wij de kindjes van de 2th standard een liedje geleerd in het engels, simpel maar leuk. We maakten maskers om het gebeuren wat kracht bij te zetten. Want nadat we de outfits en dansjes van de andere groepjes hadden gezien, over the top typisch Indisch, maakten we ons wat zorgen over onze povere vertoning. Uiteindelijk waren die van ons zooo schattig!
De dag van annual day heb ik me helemaal overgegeven aan het Indische leven en het was fantastisch. ’s Ochtends deed Sri Devi henna op mijn hand en armen en lakte mijn nagels knalrood. Ik had al 12 bangels maar kreeg er aan elk hand nog 4 gouden bij. Ik hielp met het maken van de kleurrijke vlagjes in ‘creppapier’. De watchman had tussen enkele bomen een lang touw gespannen, enkele kindjes moesten met behangerslijm over het touw gaan en ik kleefde vervolgens de kleurrijke papieren driehoekjes eraan vast. De kinderen stonden natuurlijk te springen om me aan te geven. Ik was toch al vroeg wakker die dag want de podiumbouwers hadden beslist om tegen 5u30 verder te doen. Uiteraard is daar Indische muziek met Indische decibels bij nodig... Ik lag te daveren op mijn grasmatje!
Tegen de middag werd er een laatste generale repetitie gedaan en om 5u kwam Rasi ons helpen om de sari aan te doen. Toen later ook mijn haar op z’n Indisch was opgestoken, met bloemen en al was ik er helemaal klaar voor. We hielpen de kinderen klaarmaken. Nadat ze bij Febe helemaal wit gepoederd werden, kwamen ze bij mij. Ik moest met een vreselijk slechte rose lippenstift hun lippen, ogen en wangen doen! Daarna konden ze bij Ira kiezen tussen goude of paarse glitters. Onwaarschijnlijk veel te veel make up, juwelen en jigge jigge (=kitch)... HEERLIJK was dat! Het feest kon beginnen. Terwijl de kinderen bijna niet meer te houden waren van zenuwachtigheid kwamen de ouders toe en wij begroeten hen aan de poort samen met de andere juffen.
De optredens waren geweldig, de kinderen deden het fantastisch. Het was zo schattig om Justin te zien met zijn groepje van englisch drama, nog een laatste peptalk en hup, het podium op! Die 7 fools zijn echt super, iedereen was het er over eens dat het opmerkelijk goed was.
En dan was het tijd om de school te verlaten. Snel snel aten we onze laatste maaltijd van het lekkere restaurantje van Justin, ruimden we ons kamertje op en laadden alles in de auto. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Ik wist dat dit het einde was en een gevoel van ongelofelijk veel gemis en schik dat ik alles veel te snel zou vergeten, overviel me. Vanaf nu zou alles gaan om ons afscheid van India en ik was er in de verste verte niet klaar voor...

Afscheid
En inderdaad... de volgende dag was er een groot verassings afscheid gepland! We vertrokken met Samy en Christi naar de afgelegen plek waar AREDS bezig is met het nieuwe landbouw project. Iedereen werd verwacht. We wisten niet precies wat er zou gebeuren maar keken er naar uit, een goede gelegenheid om nog even tijd door te brengen met onze vrienden.
En inderdaad, iedereen was er. Niet alleen om het project voor te stellen en het land te zegenen maar ook om afscheid te nemen van ons 3 en van Justin die ook weggaat (na een jaar!). Zo overweldigend. Nu waren wij het die vooraan moesten gaan zitten. Samy bedankte ons, prees ons, wenste ons veel geluk en drukte ons op het hart dat hij er zeker van is dat we goed terecht zullen komen. Christi zei dat ze onze maturiteit heel erg aprecieerde. Als ze ziet hoe verschillend we zijn, maar hoe goed we blijven overeenkomen, vind ze dat bewonderenswaardig. Ze zei dat ze houd van ons enthousiasme en doorzettingsvermogen. Nog meer van die warme woorden , lieve boodschappen en gelukwensen deden mijn hart breken. Vanbinnen huilde ik een rivier en vanbuiten kon ik niet stoppen met lachen.
Dan was het aan ons om iets te zeggen. O nee, er was zo veel en hoe kon ik ooit uitdrukken hoe dankbaar en blij ik ben... ik vertelde hoe zoekend ik was in Belgie en hoe sterk ik hier mijn weg heb gevonden. Ik bedankte hen omdat ze me niet alleen in hun huis en familie hebben opgenomen maar ook de kans gaven om alles te zien en ontdekken, mezelf te zijn, te leren en te groeien,... of iets in die aard.
We aten samen rijst en mutton-curry uit bananenblaren. HEERLIJK! Het was moeilijk om met iedereen te praten want er waren zo veel mensen, zo een korte tijd en zo veel te zeggen maar het was fijn om iedereen rond mij te hebben. Mijn 2 geweldige aka’s Febe en Ira, Samy, Christi, die fellow van een Justin, Senthil, Moektl, Satia, Divia, de rest van het cultural team, de leraressen en Diego, de vrouwen van SWATE, Mahas en haar familie, de kindjes: Kavin, Kani en Jain, Arivu, Gauri, Annie, Ambiga, ’t meneertje,...
Het deed me terug denken aan onze 1e dag hier. Op pongal ontmoetten we de eertse mensen van de familie en maakten we kennis door een verlegen ‘wanakam’. Nu kon ik rond me kijken en vol vreugde zeggen al deze mensen mijn familie, mijn vrienden, mijn zussen en broers zijn! Een onbeschrijfelijk gevoel.

Voor Samy en Christi
Om iedereen te bedanken voor de afgelopen maanden maakten we een fotoboek met de leukste momenten van ons verblijf. Iedereen was er heel blij mee, ze konden niet stoppen met er in te kijken. De drie laatste pagina’s waren gereserveerd voor 3 brieven, elk van ons schreef iets voor Samy en Christi. Dit kwam er bij mij uit:

Once upon a time there was a girl who found her way

Once upon a time there was a little girl. With eyes wide open she was wandering around her village, discovering new places and people every day. She loved her family very much and many wanted to be her friend.
But there was something different. She could feel that she was not the same as her family and friends. It was like they couldn’t hear her when she was talking. Only at night, when everyone else was asleep, she could use her voice to tell stories, speak, laugh, cry, shout or whistle. And those who were around, the moon or the silence or the loneliness, could hear her clearly. So they became really close friends.
People she met during the day were always so busy. She didn’t understand how they could walk and talk and think so fast. She wondered if she was ever going to be able to do that.
But when the sun went down her fear went away. She couldn’t get enough from this world where everyone was honest and listening to each other. She tried to find more of these friends who could hear her and discovered that you can find them anywhere, if you look closely. In the winter she could talk to all the little snow drops falling from the sky. In the spring thousand flowers came alive. In the summer she could spend hours watching the waves in the sea. And in the fall she was surrounded by all kinds of leaves in the most beautiful colors. On these adventures silence and loneliness were always there to accompany her, they really couldn’t leave her anymore.
But as the years went by she became more worried about her future. It was clear that when you are a grown up, you have to be fast and busy. The problem was that she couldn’t talk about it with anyone. During the day nobody could hear her and during the night nobody was interested. So she made a plan to search and find her voice. She figured that when people could hear her she would fit in. It was more difficult than she thought, but she was really determent. She didn’t even have time anymore for the snow and the flowers, the sea and the leaves. At times she could feel very alone and uncomfortable in her own skin. She felt lost because she didn’t find her voice yet and at the same time she had left those who could understand her behind. It was really confusing but she didn’t give up.
And then, one not so very special day, she was suddenly able to speak. Everyday more and more people could hear her and although she felt shy, she knew she did good! But still something was not right. Now she was able to talk with people she noticed that they wanted to speak about things she doesn’t like. If they were not talking about money, jobs, houses, cars or boyfriends; they were wining because they were lacking one of those things. Suddenly she felt really weak and alone. Silence and loneliness were still there but lately they became very heavy. They were just sitting on her shoulders, always complaining. She was missing her old friends a lot, but they were changed. Nothing was like before anymore.
But on the other hand, she also had changed. So she decided she had to go and find what she wants elsewhere. She left her family and herself behind to go and learn about the life of other people in this big world.
How could she ever have known that what she was longing for her whole life was just outside her door. Immediately she knew that she had started an adventure that will never end. Along her way she passed so many beautiful things and people that she promised herself never to stop following this trail. She felt like she had found the biggest chest filled with the most important treasures; answers like how to speak, how to be confident, how to be honest, how to believe, how to fight for your rights, how to understand, how to live.

Met pijn in het hart...
Maandag 05/04 stonden we optijd op, onze kamer was al zo leeg! We ruimden het laatste op en gingen ontbijten. Ik nam van alles wat op de tafel stond iets en genoot. De staff kwam langzaam toe om te beginnen werken maar iedereen, wij op de eerste plaats, bleef wat treuzelen in de gang om nog zo lang mogelijk samen te zijn. Ik genoot toen Samy nog een van zijn verhalen vertelde, toen Jain me een stevige knuffel gaf, toen ik SWATE-lid werd, toen Kani lachte vanop de arm van Senthil, ... alles nog een laatste keer opsnuiven! Maar toen was het onverbiddelijk 11u geworden. We laadden ons gerief in de auto, zeiden dag tegen iedereen. Een knuffel voor Samy en Christi. Samy zei nog eens dat hij fier op ons is en weet dat we goed terecht zullen komen. O, ik hou van deze mensen, deze plek. Het is veel te vroeg om hier weg te gaan, ik ben hier echt niet klaar voor.
Iedereen staat op straat voor het huis en we zwaaien elkaar na tot we uit het zicht zijn verdwenen.
Ik neem de laatste Indische indrukken in me op terwijl Rajha ons naar Trichy brengt, amai, ik ga dat land hier missen. Het dringt ook echt nog niet door. Ik heb het gevoel dat we op een van onze tripjes zijn en vanavond weer thuis in onze bedjes slapen. Het besef zal wel nog komen en het zal niet schoon zijn om te zien.
We zweten, huilen, slapen en lachen op onze laatste Indische trein. De zon gaat onder en de palmbomen, tempels en dorpen staan in prachtig tegenlicht. Heel mijn binnenste stribbelt tegen, ik wil hier niet weg. Van vliegtuig op vliegtuig. Ik ben er niet bij met mijn hoofd, alles ontgaat me, alsof ik slaapwandel, alsof ik droom. Ik zie beelden van thuis in Belgie, van thuis in India. Ik mis iedereen en weet niet waar ik naartoe ga. Het is een lange reis en een hele onderneming: papieren invullen, visum regelen, geld afhalen, rugzak zoeken, Tillotam ontmoeten. In een volgepropte auto, met al onze Indische bagage, ons Nepalees welkomsgeschenk en onze 2 nieuwe friendas rijden we door Kathmandu. Ik kijk verwonderd, ben zo moe. Het is leuk maar veel. Lekkere noedels, elkaar leren kennen, gezellige kamer, lekker eten, planning maken met leuke vooruitzichten, SLAPEN!


Nepal

Over Nepal kan ik nog weinig zeggen. Het is moeilijk om hier plots te zijn. Ik heb aan de lijve ondervonden dat een mens maar tot enkele dingen in staat is. De ene nieuwe cultuur verlaten op het hoogtepunt en onmiddelijk meegesleurd worden in een andere onbekende is al op het randje. Als je gastgezin jou niet verstaat en jij hen niet door de taal en de cultuurverschillen, de stageplannen heel onduidelijk blijven en Murphy je vergezeld bij elke stap die je zet, dan kan het soms teveel worden. Het is hoog tijd voor rust, daarom dat we deze week onze tijd gaan nemen om alles eens op een rijtje te zetten, te verwerken en rijp te worden voor iets nieuws. Ik baal er een beetje van dat mijn Nepal ervaring in mineur is begonnen maar hoog tijd om de negatieve gedachten aan de kant te schuiven en al mijn vergaarde kennis van de afgelopen maanden in India, al die dingen waar ik zo lovend over praat, in daden om te zetten en waar te maken voor mezelf.
In mijn volgende blogbericht kan ik vast vol liefde over Nepal spreken, op dit moment is dat nog even moeilijk. Al moet ik zeggen, de bergen doen hun werk, het is hier zo adembenemend mooi als je de stad verlaat!

Veel groetjes en ik zie jullie graag,
Nu ik zo ver weg ben besef ik dat maar al te goed!
X


Ps, dit zijn mijn nieuwe contactgegevens:

JCYCN
Johanna Borms
G.P.O. Box-14341
Kathmandu
Nepal

+977 8568859