wanakam

Wanakam / hallo!

Vandaag is het zondag, onze eerste week stage zit er op. We hebben ons voornamelijk bezig gehouden met het lezen van boeken en informatie rond AREDS en SWATE, het kastesysteem en de sociale structuren in India. Afgewisseld met lessen van Samy die onze vragen beantwoorde en dieper op deze thema’s inging. Deze privé-lessen zijn fantastisch, ik heb zelden les gekregen op zo een goede manier. Heel interessant, nieuwe inzichten…
We zijn dus nog even in onze veilige haven gebleven, wat ik niet slecht vind. Het is goed om op die manier even te wennen aan alles. Samy heeft ons natuurlijk al enkele keren mee op sleeptouw genomen: het bureau van Swate (vrouwenbeweging binnen Areds) en Arreds trust (centrum voor onderzoek).
We hadden ook zoveel zin om even naar Karur te gaan, de dichtstbijzijnde stad. We hebben Samy namelijk overtuigt dat het geen slecht idee zou zijn als we hier een fiets zouden hebben. Eerst was hij er niet zo voor te vinden, ze rijden hier namelijk aan de andere kant van de weg en het verkeer is, ook hier in het zuiden, heel chaotisch. Ze steken elkaar constant voorbij, wat eigenlijk meer tijd vraagt dan even wachten. Daardoor wordt een baan die bij ons één richting genoemd zou worden wegens te smal, een drie-vaks-baan! En zoals Ira al in haar weetjes over India vermeld heeft (zeker lezen op haar blog), toeteren ze hier even veel dan ze gas geven!
Maar Samy zag er snel ook de voordelen van in en sinds gisteren hebben we dus een spiksplinternieuwe fiets, zo degelijk dat hij minstens 20 jaar meegaat, voor €50. Na onze vijf maanden hier gaan we hem doneren aan de school!
We zijn in Karur ook even in de supermarkt geweest. Even wil zeggen dat de driver meer dan een uur op ons heeft moeten wachten… Er waren dan ook vier verdiepingen, ze verkopen er alles. Al die nieuwe Indische productjes en spulletjes, daar moesten we toch even rondsnuisteren.

Sinds donderdag horen we echt bij de familie en dat is fijn, ik zal even uitleggen hoe dat komt.
We waren al op de hoogte gebracht maar tegen de namiddag kwam plots een gigantische bus, veel te groot voor ons klein dorpje, de hoek om gedraaid. Vol met 17 Belgische toeristen. Witte kousen in sandalen, heuptasjes alom en topjes die veel te veel wit vel ten toon stelden. Aangezien we ons al enkele dagen aan het verdiepen waren in de werking van de organisatie vroeg Samy ons kort uit te leggen wat de principes en de uitgangspunten zijn. De ene landgenoot al geïnteresseerder dan de ander. Ik schets het misschien iets te cynisch want er waren enkele echt leuke dames en heren bij die heel geïnteresseerd waren, maar anderen hadden het echt niet begrepen.
Met de komst van deze groep Belgen waren wij natuurlijk niet meer de nieuwelingen, dat gaf een fijn gevoel. Sindsdien ben ik ook beste vrienden met Kavin, de zoon van Gauri die heel nauw samenwerkt met Samy. Zij wonen aan de overkant van de straat maar Kavin en zijn zusje Kani zijn meer hier bij Samy en Christi dan thuis. Kavin is 4 jaar en hij noemt mij aka, wat betekent grote zus! Voordien was hij heel verlegen maar sinds de Belgen zijn wij vertrouwde gezichten dus voelt hij zich meer op zijn gemak.
’s Avonds zijn we met de hele bende naar een ander dorpje getrokken, een van de vele toneelgroepen van Areds gaf er een voorstellenig. Het was echt prachtig. Het begint en eindigt altijd met een dans, waarbij de acteurs zichzelf begeleiden op slaginstrumenten. Het middelste deel was een aaneenschakeling van allerlei scènes die de moeilijkheden van de onderdrukte bevolking weergaven. Zoals bijvoorbeeld het mishandelen van vrouwen door alcoholmisbruik bij de mannen, verkrachting en moord, de bruidschat, het buitensgesloten worden van de socio-economische en culturele samenleving…
Het was echt heel goed gedaan, ook al konden we geen woord verstaan van wat ze zeiden en zongen, alles was heel duidelijk door de lichaamstaal. Uiteraard was onze vriend Arigo er die af en toe een beetje uitleg gaf!
Hij had ons de vorige dag ook meegenomen voor een korte wandeling. Het was de eerste keer dat we dit deel van het dorpje zagen. We liepen in de prachtige natuur, het is echt onbeschrijfelijk, en plots stonden we te midden van de graafmachines en de artificiële zandbergen en meertjes. We hadden al gelezen over de illegale zandmijnen maar toen we er midden in stonden waren we echt aangedaan. De overheid doet hier niets aan omdat ze natuurlijk zelf geld in het laatje krijgen van deze verboden praktijken en de bewoners van het dorp en de natuur zijn de slachtoffers. Vroeger was deze plek, naast de rivier, een bloeiende palmboomplantage. Nu zijn vele irrigatie manieren verwoest omdat het waterpijl is gezakt. Ook de boerderij van Areds heeft plaats moeten maken voor het ontginnen van zand, terwijl de zon onderging stonden we tussen de gevelde palmbomen, enkele kinderen waren de laatste kokosnoten aan het verzamelen. Arigo toonde ons ook een plant in de berm langs de weg. Het sap hiervan werd vroeger vaak als dodelijk gif gebruikt door hopeloze moeders die voor hun pasgeboren baby meisje niet het verschrikkelijk leven wilden dat vrouwen hier moeten lijden. Ook nu wordt het soms nog gebruikt om meisjes van het leven te sparen.
Dit zijn enkele dingen waar Areds zich voor inzet. Al 20 jaar vechten ze op alle niveaus tegen de zandmijnen, Christi en andere leden hebben al eens 9 dagen in de gevangenis gezeten. Door educatie probeert men de vrouwen en andere onderdrukte groepen bewust te maken van hun rechten. Als ze zich verenigen staan ze sterker en kunnen ze stappen ondernemen. (Ik zal in een volgende mail wat meer uitleg geven over de werking van de organisatie want ik besef net dat ik allerlei dingen aanhaal die misschien niet echt duidelijk zijn…?)

Nog even verder over het toneel van donderdagavond. Na afloop werden we omsingeld door de kinderen van het dorp, we moesten op de foto en ze wilden handtekeningen… Het valt me zwaar om geadoreerd te worden, gewoon omdat we wit zijn en uit het westen komen. Terwijl er eigenlijk niets bewonderenswaardig aan ons is, wij zijn hier ook enkel om te leren en te ontdekken! Maar het was fijn om hen te leren kennen! De volgende keren zal het steeds beter gaan denk ik, hopelijk tot op het punt dat ze beseffen dat we ook maar gewonen mensen zijn .
Achteraf heb ik eens aan Christi gevraagd hoe we daar best mee omgaan als zo een groep kinderen en vrouwen op ons afkomt. Ze zei dat we dat eigenlijk goed gedaan hadden. Sommigen spreken een paar woorden engels en verder gebruik je je lichaamstaal om te communiceren.
Zo zal het ook moeten gaan als we volgende week voor twee dagen elk in een ander gezin in een verder gelegen dorp logeren. Het gaat om de ervaring echt te midden van de mensen te wonen, mee te leven op het ritme van hun dag. Toen Samy dit in het begin vermelde schoot er een brok in mijn keel, toen zag ik dat nog niet zitten. Nu kijk ik er echter naar uit. Indiers, en Samy dus ook, zijn niet al te goede luisteraars. Dit in combinatie met het engels en mijn karakter, zorgt ervoor dat vele dingen nog niet echt duidelijk zijn. Soms heb ik het gevoel dat niemand me hier kent of begrijpt, niemand kent mijn slechte kanten of weet waartoe ik in staat ben. Dan komt de onzekerheid natuurlijk boven, vinden ze het fijn dat we hier zijn, zien ze potentieel in ons, hoe zal ons verdere verblijf hier verlopen. Ofwel zou ik het helemaal niet willen weten en zien wat er komt, ofwel zou ik een duidelijke structuur willen.
Daarom vind ik het zo fijn om met Kavin te spelen, we verstaan elkaar niet maar we begrijpen elkaar. Hij leert me Tamil en samen spelen we van alles en nog wat in een vreemde mengelmoes van engels, Tamil en gebarentaal, meer heb je niet nodig met een kind. Bij Samy voel ik soms de prestatiedruk waar ik zo hard van weg wou in België, omdat ik nog niet goed weet wat hij van ons verwacht. Het is soms alsof de eenvoud die mij hier omringt alles veel ingewikkelder maakt. Dat is natuurlijk een pracht van een tegenstelling maar dat is wat India soms met me doet. Is dit nu een cultuurshock???
Maar ach een mens wil veel, ik heb hier al zoveel geleerd, mama zal het niet geloven maar ik ben nog veel meer tot rust gekomen, alles mag en niets moet, de kracht van deze mensen is bewonderenswaardig om te zien en mee te maken. Waar wij om klagen is waar zij om vechten.
India is mooi, kleurrijk, triest, krachtig, corrupt, tegenstrijdig, verdeeld, verenigd, gelovig, hoopgevend, chaotisch, stil, oprecht, oneerlijk, ongeorganiseerd, veelbelovend, arm, rijk, ondernemend, traag, vervuild, fantastisch, …

Voila, even een update over mijn leven hier. Ik ben razend benieuwd hoe het er in België aan toe gaat. Het is heel fijn om jullie berichtjes te lezen.
Lotte, keep up the good work, zo te horen ben je fantastisch bezig.
Opa en oma, also keep up the good work, jullie mailtjes zijn geweldig.
Klikie, veel succes op school en met de jaloezie, jaja, ik ben al goed bruin!
Fien, veel plezier met het plannen van de Marokko reis, dat wordt zalig.
Mamie, kop op, nog 155 dagen 

Jullie zijn allemaal geweldig, een hele dikke kus
Johanna!

Ps, we kunnen al proper met onze handen eten hoor! ;)

xx